بر اساس شواهد موجود، قبل از سال ۵۳۷ق، بنایی بر مزار احمد بن علی برپا بوده که در این سال تجدید بنا شدهاند. لوحی از سنگ سیاه با کتبیهای به خط کوفی حاکی از تجدید این بنا در سال مذکور تا سال ۱۳۰۷ش است. از بنای متعلق به سده ششم هجری، تنها یک کتیبه موجود است که بر روی آن نوشته «آمین یا رب العالمین فی تاریخ الخامس عشره من ربیع الاول سنه ثلاث وستین وخمسمائه»
معماری بنای امامزاده احمد :
سردر بنا، مجموعهای مقرنس از آجر و کاشی است، همچنین کتیبههایی به خط بنایی در طاق ایوان و نقوش معقلی و کتیبههایی به خط بنایی با کاشی در بدنه آن. بر کمر ایوان، کتیبهای از جنس کاشی به قلم ثلث به رنگ سفید و طلایی روی زمینه لاجوردی به خط علی نقی امامی و تاریخ ۱۱۱۵ق دیده میشود که حاکی از توسعه بنای امامزاده (از عرصه و اعیان) در زمان سلطان حسین صفوی به دست محمد شریف منجم است. بر لچکیهای پیشانی بعضی از طاقنماها در اطراف صحن، کاشیهایی با نقش گرهسازی و کتیبههایی به خط بنایی نقش بسته است.
بالای بقعه چهارگوش، پوششی گنبدی است و در راس آن گنبدی کوچک با ساقهای بلند و دارای ۸ پنجره ساخته شده و با دو ایوان در شمال و شرق، به صحن نسبتا وسیع امامزاده راه یافتهاست. گنبد از درون با قطاربندی و مقرنسکاری مزین شدهاست.
آدرس :
در اصفهان، خیابان نشاط، بازارچه حسنآباد، کوچه امامزاده احمد