گورستان تخت فولاد با مساحت تقريبي ۷۵ هكتار، در حاشيهی جنوبي رودخانه زاينده رود اصفهان و در انتهاي يكي از محورهاي تاريخي شمالي – جنوبي این شهر واقع شده است. آرامستان تخت فولاد در اصفهان، نگین زیارت گاه‌های جهان و پس از وادی السلام در شهر نجف، دومین قبرستان مقدس به شمار می‌رود. در زمان شاه سلیمان صفوی، محدوده‌ی گورستان تخت فولاد به حداکثر وسعت خود رسید؛ به گونه‌ای که گفته می‌شود در این زمان ۴۰۰ تکیه و خانقاه وجود داشته‌است. از اواخر دوره صفوی به خصوص در زمان شاه سلطان حسین، تخریب تکایای تخت فولاد آغاز شد و ملا محمد باقر مجلسی که از علمای بزرگ اواخر عهد شاه سلیمان و اوایل سلطنت شاه سلطان حسین بود، حکم به اخراج اهل تصوف از اصفهان و تخریب تکایای آن‌ها در تخت فولاد داد.
اين گورستان تاريخي به دليل وسعت، كثرت مشاهير مدفون در آن و وجود ابنيه ارزشمند تاريخي، يكي از مهمترين محوطه‌هاي تاريخي و فرهنگي ايران محسوب مي‌شود. تا پیش از صفویان و بعد از آن، این مکان محلی برای تجمع دراویش بوده و خانقاهی هم در آن احداث کرده بودند که با نام آرامگاه بابا رکن‌الدین شناخته می‌شود. این قبرستان در دوران صفویه یک گورستان اختصاصی تلقی می‌شده و تنها بزرگان مملکتی در آن به خاک سپرده می‌شدند و پس از این دوره، به قبرستان همگانی شهر تبدیل گشت. تخت فولاد در عصر قاجار هم به دلیل توجه ویژه فتحعلی شاه و ساخت تکیه‌ی مادر شاهزاده در آن، بیشتر تخریب شد که اوج این تخریب‌ها در عهد حکومت ظل السلطان فرزند ناصرالدین شاه بر اصفهان رخ داد و بسیاری از بناهای صفوی تخت فولاد را به عمد تخریب کرد. در سبب نام‌گذاری این گورستان به تخت فولاد، روایتهای گوناگونی هست که برای برخی از آن‌ها سند استواری در دست نیست از جمله آن‌که امام حسن(ع) تختی از فولاد برای بی‌اثر کردن جادوی یهودیان در آن ساخت؛ تخت فولاد در زمان صفویه از قبرستان‌های دوازده‌گانه اصفهان بود و در آن چهارصد تکیه و بقعه ساخته شده بود، که از آن جمله می‌توان به : تکیه بابا رکن الدین، تکیه میرفندرسکی، تکیه میرزا رفیعا و تکیه خاتون آبادی اشاره کرد. تخت فولاد گنجینه‌ای از آثار مختلف هنری از جمله: معماری، گچ‌بری، کاشی‌کاری، خوش‌نویسی، حجاری، شعر و مادّه تاریخ، نگارگری، طراحی و نقاشی از دوره‌های مختلف در اصفهان است.
